آخرین نظرات ایشان را می توانید اینجا گوش کنید:
ایشان در تمام این گفتگو و نیز در گفتگوهای پیشین کوشیده است که خود را از طرفداری از یک نظام سیاسی دور نگه دارد. البته نظام سیاسی در ذهن ایشان فقط جمهوری یا پادشاهی است. البته جز این نمی توان انتظار داشت. ایشان حاکمیت آینده ایران را فقط در این نوع حکومت محدود کرده است. البته با تجربه ای که مردم ایران از جمهوری ولایت مطلقه فقیه دارند، خواه ناخواه کفه ترازو به سوی نظام پادشاهی مشروطه سنگین می شود.
ایشان به درستی از نقش فرهنگ در برپایی دموکراسی یاد می کند و به همین دلیل از کشورهایی نام می برد با حکومت مشروطه که دموکراسی اش زبانزد مردم اند مانند سوئد و از حکومت های سلطنتی نام می برد که مستبداند.
از سوی دیگر از جمهوری هایی نام می برد با بنیاد دموکراسی مانند فرانسه یا امریکا و نیز جمهوری هایی نام می برد با بنیاد استبدادی مانند سوریه.
بنابراین حرف ناگفته ایشان این است که با توجه به فرهنگ شاهنشاهی ، ما به یک نماد اعتماد ملی نیاز داریم و البته کسی که می تواند بر پایه فرهنگ شاهنشاهی نماد ملی باشد کسی جز ایشان نیست. این رضایت را می توان در شادی چهره شان دید وقتی اقای نیما راشدان می گوید که شما امید ۸۵ میلیون ایرانی هستید!
۱۳دقیقه و ۵۳ ثانیه به آخر مصاحبه .
رنگ رخسار دهد خبر از سر درون!
البته شاید ما به یک نماد ملی نیاز داشته باشیم که کارها سر و صورت بگیرد اما چرا این نماد ملی باید شاهنشاهی باشد؟
نظام شاهنشاهی و نظام مذهبی از زمان اردشیر بابکان - دست در دست هم - در ایران عامل استبداد بوده اند. چهل سال پیش مردم ایران با مبارزه مدنی به بخش شاهنشاهی استبداد نه گفتند و اینک نوبت نه گفتن به دومین بخش آن است.
حکومت هایی در دنیا هستند که نماد ملی دارند اما این نماد ملی شاه نیست! رئیس جمهورشان نماد اعتماد ملی است و کشور توسط مجلس نمایندگان اداره می شود مانند افریقای جنوبی که شکلی از فدرالیسم را هم دارد. البته هم رئیس جمهوری وظایف مشخصی دارد به عنوان نماد ملی و هم نخست وزیر و مجلس به عنواان نمایندگان مردم برای اداره کشور. اسم این نوع حکومت جمهوری پارلمانی است.
در این حکومت رئیس جمهور به عنوان نماد ملی مادام العمر نیست - مانند پادشاهی - که لم بدهد و از مزایای نماد ملی استفاده کند بی هیچ مسئولیتی.
هر وقت این نماد ملی نتوانست به وظایفش به درستی عمل کند
هر وقت نتوانست جوابگوی مسئولیت هایش باشد
هر وقت خواست از موقعیت نماد ملی اش سوء استفاده کند،
مردم هنگام تجدید رای گیری برای انتخاب یک رئیس جمهور، کنارش می زنند و به کسی رای می دهند که به او اعتماد دارند.
آقای رضا پهلوی و دیگرانی که به وجود نماد ملی بسیار اهمیت می دهند، باید در مورد این نماد ملی به گفتاری روشن برسند:
اعلیحضرت همایونی( بخش قدیمی نظام استبدادی ) یا :
رئیس جمهور محترم ؟
شاید ایشان بگوید ممکن است شاید رای من نظام جمهوری باشد اما ممکن است مردم نظام شاهنشاهی مشروطه بخواهند، عیبی ندارد، این بخش را بگذارند بر عهده مجلس موسسان که بطور قطعی روشن کند که نظام حکومتی ایران چیست.
این که شنوندگان و مردم را بین دو « نماد ملی » - شاه یا رئیس جمهور - قرار دهند و نظر روشن خودش را نگوید نتیجه اش سرگردانی بیشتر مردم و هرز کردن نیروی آنان است .
اگر ایشان یک گام جلو بیاید و اعلام کند که جمهوری پارلمانی راه رسیدن به یک ایران آزاد است، شاید آنوقت « نماد ملی ایران » برای تغییر به نظام دموکراتیک آشکار و تحولات را سرعت بخشد.
چه افتخاری بالاتر برای ایشان اگر با رای مستقیم مردم ایران اولین رئیس جمهور ایران باشد بعنوان نماد ملی!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر