دو پیشنهاد انتخاباتی!

یکم : پیشنهاد به رهبری.

بر اساس اصل 110 قانون اساسی، که اختیارات رهبری را بیان می کند و نیز بر اساس نظارت استصوابی که همه ی انتخابات را از صافی نظارت رهبری عبور می دهد، به رهبری جمهوری ولایی پیشنهاد می شود:

ایشان چند نفر را که نظرشان به نظر ایشان نزدیک تر است، به مردم معرفی کنند تا با یک تیر چند نشان بزنند :

-          گردانندگان نظام ایشان از خوف و رجاء بین داوطلبان مختلف خلاص می شوند،

-          عاشقان خدمت به جمهوری ولایت بدانند که چگونه باید باشند تا نظرشان به نظر ایشان نه تنها نزدیک بلکه منطبق شود،

-          و هم ، مردم از این گیرهای چند پیچ خلاص شوند.

و نیز ؛

-          خیال رهبری از بعضی نفوذی های عوضی راحت شود.

دوم : پیشنهاد به مردم

این پیشنهاد برای. کسانی است که می خواهند در انتخابات شرکت کنند به هر دلیل.

اگر نامزد، گروه، سازمان، یا حزب مورد نظرتان در لیست انتخابات نیست، خود را به لیست محدود نکنید. نام مورد نظرتان را در برگه ی رای  بنویسید. این کار چند خاصیت دارد:

-          به عنوان یک شهروند در انتخابات شرکت کرده اید.

-          آزادانه به نامزد مورد علاقه تان رای داده اید!

-          اگر نامزد شما در لیست نیست، به جمهوری ولایی فهمانده اید که چه می خواهید.

-          این مهم است که جمهوری ولایی ببیند کجای کار است. 

-          اگر هم تعداد آراء باطله را درست بخوانند، خودتان هم می فهمید که چکار کرده اید و کجای کارید.

-          اگر دموکراسی وجود ندارد، تن به استبداد انتخاباتی نداده اید.

-          به افکار جنگ طلب نشان داده اید که مایل نیستید اینجا افغانستان، عراق، لیبی، و سوریه ی دیگری شود.

-          حتا می توانید در برگه ی انتخاباتی، نوع حکومتی را که می خواهید بنویسید.

-          چنین روشی از فحش نوشتن در برگه ی انتخاباتی بهتر و موثر تر است.

-          حتا می توانید، تغییر قانون اساسی یا اصلاح بعضی از بندهای آن را بنویسید.

-          و صد البته جمهوری ولایی  - بدون توجه به نظر شما-  شرکت شما را به عنوان تایید خود جا می زند، حتا اگر نوشته باشید " جمهوری  ولایی  نه، دموکراسی آری "  یا  فقط نوشته باشید  " دموکراسی " یا حتا فقط یک ضربدر زده باشید.

-          هر چه آرایی از این دست بیشتر باشد، فشار روانی روی برگزار کنندگان،ناظران، نامزد های تایید شده ی ولایت فقیه، بیشتر می شود.

-          این یک مبارزه ی جدی اما مسالمت آمیز است.

-          مواظب باشید کسی نبیند چه نوشته اید.

-          بالاخره این مملکت ما است، باید به هر ترتیب شده حرفمان را بزنیم. اجازه ندهیم فقط حاکمان حرفشان را بزنند.

بهر حال :

 کس نخارد پشت من، جز ناخن انگشت من.