--------------------------------------
با سلام و آرزوی سالی بهتر برای همه
--------------------------------------
پیوند ایده ئولژی و نظامی گری دومین تراژدی
تاریخ اسطوره ای ایران را بوجود می آورد؛ مرگ اسفندیار
با سرکشی سرزمین های تصرف شده بر علیه تسلط گشتاسب و مذهب زرتشت و حمله آنان به بلخ و
ایران زمین، گشتاسب به کوهی پناه می برد و به چاره می اندیشد.
جاماسب – موبد موبدان – و همدم و مشاور گشتاسب
به او پیشنهاد می کند تا افراسیاب را از زندان فراخواند.
بیاد بیاوریم که جاماسب فرستاده گشتاسب بود تا
افراسیاب را به دربار گشتاسب بیاورد تا در انجا بدستور گشتاسب به زنجیر کشیده و
زندانی شود و تا این زمان – شکست گشتاسب در برابر توران – هیچ گامی برای رهایی
افراسیاب برنداشته بود.
دلیل این پیشنهاد هم وضع خراب قدرت گشتاسب بود
که اگر نابود می شد، موبد موبدان و همکارانش هم به سرنوشت زرتشت در بلخ دچار می
شدنند. فردوسی چنین می سراید:
بدو گفت جاماسپ کای شهریار
سخن بشنو از من یکی هوشیار
تو دانی که فرزندت اسفندیار
همی بند ساید به بد روزگار
اگر شاه بگشاید او را ز بند
نماند برین کوهسار بلند
گشتاسب در چنان موقعیت
خطرناکی است که چنین می گوید:
گر او را ببینم برین رزمگاه
بدو بخشم این تاج و تخت و کلاه
که یارد شدن پیش آن ارجمنداز
رهاند مران بیگنه را ز بند
و جاماسب مامور بازآوردن افراسیاب می شود. گله
گذاری های اسفندیار بسیاراست. جاماسب اگر چه از گله های اسفندیار خشمگین اما
بناچار با خواهش و نرمی سخن می گوید تا اسفندیار را برای کمک به گشتاسب و نیز خودش
و مبلغان زرتشتی قانع کند:
چو جاماسپ زین گونه پاسخ شنود
دلش گشت از درد پر داغ و دود
همی بود بر پای و دل پر ز خشم
به زاری همی راند آب از دو چشم
بی جهت نیست که در فرهنگ عامیانه ما به روباه از
قدیم می گفته اند شیخ روباه!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر