ته که ناخوانده ای علم سماوات
ته که نابرده ای ره در خرابات
ته که سود و زیان خود ندانی
بیاران کی رسی هیهات هیهات
آقای دکتر مجتبی لشگر بلوکی این پرسش را با تنی چند از اساتید دانشگاهی و دست اندر کاران حکومتی در میان گذاشته و جواب هایی با دیدگاه های گوناگون دریافت کرده است. این نوشته به نقد دیدگاه و عملکرد این اساتید می پردازد.
https://t.me/Dr_Lashkarbolouki/64
مهربانانه پیش از خواند این نوشته، نظرات اقای دکتر محسن رنانی را در سایت بالا بخوانید. با سپاس
دکتر محسن رنانی
۱- انسان بی رویا، انسانی بی سرنوشت است. سرگردان و معلق و بی معنا. رویا به فرد معنا می دهد.. جامعه بی رویا هم جامعه ای آشفته و بی سر انجامی است.
تنها جوامعی توسعه می یابند که رویا دارند. رویا یعنی افق مشترک، درد مشترک، امید مشترک، انگیزه مشترک و انرژی مشترک.
۲- رویای ملی!
تنهای یک رویای جمعی معنا بخش است که وحدت آفرین است و همه انرژی جمعی را به سوی یک نقطه متمرکز می کند به چنین رویایی ، ( رویای ملی ) می گوییم.
اما ما ایرانیان اکنون کدام رویای ملی وحدت بخش و معنی بخش را داریم؟
می خواهیم تمدن هخامنشیان را احیا کنیم؟
می خواهیم مدینه نبوی بسازیم؟
می خواهیم حکومت علوی داشته باشیم؟
می خواهیم ژاپن اسلامی بشویم؟
می خواهیم یک جامعه عادلانه بسازیم یا یک جامعه دموکراتیک؟
یا می خواهیم به حکومت سلطنتی بازگردیم؟
حکومت دیگر حتی در حوزه های ساده ای مثل رانندگی، ورزش، محیط زیست، و آموزش هم نمی تواند رویای جمعی خلق کند…در دو دهه اخیر حتی اگر جامعه بکوشد یک رویای جمعی خلق کند، حکومت آن را تخریب می کند و رویای جمعی را آشفته می سازد..
۳ - توسعه یعنی افزایش تدریجی توانمندی یک جامعه برای گفتگوی اخلاقی و عقلانی در باره همه چیز
۴ - تجربه ایران و کشورهای عربی نشان می دهد که به کمک نفت، موتور علم را روشن کردیم و جسم تمدنی خویش را بشدت رشد دادیم، اما موتور عقل روشن نشد..
پرسش:
ایشان به عنوان یک ایرانی از رویاهای ملی بر شمرده بالا. کدام رویا را دارد؟
اگر دقت کنید از هفت رویای بر شمرده ایشان، شش تای آن مربوط به گذشته است نه آینده: تمدن هخامنشیان، مدینه نبوی. حکومت علوی، ژاپن اسلامی، جامعه عادلانه - بی تعریف ۰ حکومت سلطنتی! فقط جامعه دموکراتیک رو به اینده دارد که در دنباله جامعه عادلانه آمده است و نه به عنوان یک رویای مستقل!
در نظر داشته باشیم یک جامعه ممکن است عادلانه باشد اما دموکراتیک نباشد! ولی جامعه دموکراتیک الزاما رو به سوی عدالت دارد!
الف - چند درصد فرهیختگان ایرانی مانند خود ایشان خواهان بازگشت به ۲۵۰۰ سال پیش است؟
ب - در مورد: مدینه نبوی، حکومت علوی، ژاپن اسلامی، که جمهوری اسلامی تکلیف مردم را روشن کرده است که چه خبر بوده و چقدر به ما داستان های فریبکارانه گفته اند برای ساختن رویای مشترک برپایی جمهوری اسلامی!
پ - اما ایشان هنوز از موارد ( ب ) دل کن نشده است زیرا می گوید:
« در دو دهه اخیر حتی اگر جامعه بکوشد یک رویای جمعی خلق کند، حکومت آن را تخریب می کند..» دو دهه اخیر می شود از سال ۸۸ که جناب مهندس موسوی از دوران طلایی امام یاد می کرد. اما ایشان فراموش کرده که در چهار دهه پیش امامشان گفت : قلم ها را بشکنید! .
آیا با قلم های شکسته می توان یک رویای مشترک ساخت؟
وی به درستی می گوید:
« توسعه یعنی افزایش تدریجی توانمندی یک جامعه برای گفتگوی اخلاقی و عقلانی در باره همه چیز»
ایشان نمی داند این توانمندی فقط در یک جامعه دموکراتیک ممکن می شود نه در حکومتی که قلم ها را شکسته و نتیجه اش اعدام های گسترده، آواره گی میلیون ها نفر از کشور، خروج سرمایه های مادی و معنوی و پناهندگی به کشورهای دیگر بوده است.
چرا ایشان می ترسد از جامعه دموکراتیک حرف بزند؟ فقط از گفتگوی اخلاقی و عقلانی در باره همه چیز سخن می گوید؟
چون مانند هر مذهبی دیگر از آزادی اندیشه می ترسد. ایشان می خواهد آزادی اندیشه را هدایت کند به همین دلیل از گفتگوی اخلاقی حرف می زند اما از دموکراسی و آزادی اندیشه حرفی نمی زند. یعنی همان کرسی ها آزاد اندیشی که قرار بود فقط در دانشگاه ها برگزار شود.
ایشان حتا معنای توسعه فیزیکی را نمی داند:
« تجربه ایران و کشورهای عربی نشان می دهد که به کمک نفت، موتور علم را روشن کردیم و جسم تمدنی خویش را بشدت رشد دادیم .. »
این چگونه موتور علمی است که از تامین آب و برق کشور و واکسنی که بیش از دویست هزار نفر را تا حالا به گورستان فرستاده است ناتوان است؟ علمی که فقط بسته به رشته های نظامی شود، موتور علمی نیست. دستاوردهای موتور علم در مورد زندگی روزمره مردم باید نمود پیدا کند نه برای شاخ و شانه کشیدن برای همسایگان!
چنین دیدی از علم یعنی ایشان می خواهد در همین چارچوب جمهوری اسلامی، جامعه دموکراتیک برپا کند! کدام ایده ئولژی توانسته است در درون خود جامعه دموکراتیک بر پا کند؟ مگر این که بپذیریم :
ایده ئولژی ها با نشان دادن چهره واقعی شان در زندگی روز مره مردم یک کشور، تنفر از خود را بوجود آورده ، افزایش داده و ایده دموکراسی را در درون دل ها زنده می کنند. فکر نمی کنم آقای دکتر به این نتیجه رسیده باشد!!
خانه از پای بست ویران است. استاد دانشگاهی که هنوز تکلیف خودش را برای آینده تعیین نکرده، از درک خواسته های مردم نه تنها ناتوان است، بلکه می کوشد تصویری از جامعه بدست دهد که راه بجایی نبرد و خوانندگانش را در این بیابان سرگردان سازد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر