حافظه ی تاریخی: کمی بیشتر در باره ویکتور خارا

ترانه ای از ویکتور خارا اینجا منتشر شده است:

که به علت کوچکی فضا، زیر نویسش ناتمام ماند. شرح بیشتری در مورد این شاعر و خواننده شیلیایی تقدیم می شود. با توجه به قتل های شاعران و نویسندگان کشورمان توسط جمهوری اسلامی، سرگذشت قاتلان ویکتورخارا شاید هشداری به عوامل قتل باشد هر چند در اعدام ها، قتل ها و سرکوب ها رویشان را بپوشانند.

در سال ۱۹۷۳ با آغاز کودتای پینوشه بسیاری از انقلابی‌های پیشرو از جمله آلِنده به قتل رسیدند و بسیاری دیگر نیز بازداشت شدند. خارا نیز در جمع دانشجویان دانشکده فنی دستگیر شد و به همراه شمار زیادی از دانشجویان به استادیوم سانتیاگو منتقل شد. در آن‌جا استخوان‌های دست و انگشت‌های او را شکستند و از او خواستند در حضور سایر بازداشت‌شدگان آواز بخواند و او ترانه «ما پیروز خواهیم شد» سرود مخصوص حزب اتحاد مردمی را خواند.^[^۱^]

در روز ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۳ جسد تیرباران شدهٔ او را در کنار خیابان پیدا کردند.^[^۱^]

دادگاه عاملان

در سال ۲۰۱۶ (میلادی) پدرو بارینتوس، افسر پیشین ارتش شیلی در دادگاه مدنی فلوریدا مسئول مرگ خارا دانسته شد. در سال ۲۰۱۸ (میلادی) نیز هشت افسر بازنشسته دیگر به جرم مشارکت در قتل خارا محکوم و زندانی شدند.

در شیلی، مرگ ویکتور خارا نشانی از یک فصلی فراموش نشدنی در تاریخ کشور و زخمی ملی است. شیوه مرگ ویکتور خارا باعث شد او به نماد بین‌المللی مقاومت تبدیل شود.

در سال ۲۰۰۹ (میلادی) و به دنبال تحقیقات تازه درباره به قتل خارا، پیکر او در مراسم خاکسپاری عمومی با حضور هزاران نفر از طرفدارنش دوباره به خاک سپرده شد.

:آخرین ترانه[

آخرین ترانهٔ او که حکم وصیت‌نامه‌اش را داشت، بر روی تکه‌ای از روزنامه نوشته شده بود و توسط یکی از افرادی که از استادیوم شیلی جان به در برد به دست همسرش رسید:

پنج هزار نفر این جاییم/ در این بخش کوچک شهر/ چه دشوار است سرودی سرکردن/ آن‌گاه که وحشت را آواز می‌خوانیم/ وحشت آن‌که من زنده‌ام/ وحشت آن‌که می‌میرم من/ خود را در انبوه این همه دیدن/ و در میان این لحظه‌های بی‌شمار ابدیت/ که در آن سکوت و فریاد هست/ لحظه پایان آوازم رقم می‌خورد.

یادبودهای ویکتور خارا در آثار هنرمندان دیگر

فیل اوکز خواننده آمریکایی که همراه با ویکتور خارا در کنسرتی در آفریقای جنوبی به اجرا پرداخته بود یک کنسرت خیریه به نام «یک غروب با سالوادور آلِنده» در سال ۱۹۷۴ (میلادی) ترتیب داد. باب دیلن، پیت سیگر و آرلو گوتری در این کنسرت او را همراهی نمودند.

خوانندگان و گروه‌های زیادی برای او ترانه ساخته‌اند یا در آهنگ‌ها و آلبوم‌هایشان به ویکتور خارا اشاره نموده‌اند، از جمله:

:گروه د کلش در ترانه ”گلوله های واشنگتن " از آلبوم سال ۱۹۸۰ شان جو استامر در مورد خارا

«تک ‌تک سلول‌ها در شیلی نشان می‌دهند، فریادهای انسان‌های شکنجه‌شده را. آلنده را در روزهای پیشین، روزهای پیش از آمدن ارتش به خاطر بسپار.

لطفاً ویکتور خارا را به خاطر بسپار، در استادیوم سانتیاگو. Ed verdad (حقیقت دارد)، باز هم همان گلوله‌های واشینگتن.»

«در سال ۱۹۸۷ (میلادی) گروه یوتو در ترانه ” یک تپه درخت »:

«و در جهان قلبی از تاریکی، محدوده آتش. جایی که شاعران از اعماق قلب خود سخن می‌گویند، و به خاطر آن خون می‌دهند. خارا خواند، نغمه‌اش سلاحی، در دستان عشق. گرچه خونش هنوز از زمین بانگ برمی‌آورد

جکسون براون در ترانه « انتقام شخصی » به ویکتور خارا:

« شخصی من این خواهد بود که به تو این دستها را ببخشم که زمانی با آن‌ها

بد کردی »

:« جون بایز نیز این ترانه را بازسازی کرده است

من تو را بیاد دارم آماندا "Te Recuerdo Amanda“

https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%DB%8C%DA%A9%D8%AA%D9%88%D8%B1_%D8%AE%D8%A7%D8%B1%D8%A7

حافظه ی تاریخی

دنبال کننده ها

بايگانی وبلاگ

۱۳۹۹ مهر ۱۴, دوشنبه

کمی بیشتر در باره ویکتور خارا

هیچ نظری موجود نیست: