بیاد فروهرها ، محمد مختاری و پوینده
گزارش زیر نشان می دهد که چه بخش هایی از حاکمیت مستقیمن در قتلهای زنجیره ای دست داشته اند و چه بخش هایی در جلوگیری ازآن اهمال کرده اند.
گزارش بسیار مفصل است. اما خواندنش کلاف سردرگم حکومت را باز می کند که چه بخش هایی امروز اصلاح طلب نامیده می شوند و جه بخش هایی محافظه کاران بنام های گوناگون و نقششان در قتل های زنجیره ای.
این گزارش در چند بخش تقدیم می شود.
۱ - تشکیل وزارت اطلاعات
تقطه صفر جماران
در غروب ۲۲ مرداد سال ۱۳۶۰ تلویزیون دولتی جمهوری اسلامی ایران فیلمی از دیدار خانواده‌های کشته شدگان انفجارهای دفتر نخست وزیری و دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی را پخش کرد که در آن آیه الله خمینی از «سربازان گمنام امام زمان» خواست که هر چه سریعتر رگ و ریشه‌ها و بقایای منافقین [سازمان مجاهدین خلق] را شناسایی و آنها را به سزای اعمالشان برسانند.
این اولین باری بود که اصطلاح «سربازان گمنام امام زمان» بکار می رفت و در بعد از آن بود که اعضای واحدهای اطلاعاتی نظام نوپای انقلاب اسلامی که عبارت بودند از:
واحد اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ٬
حفاظت اطلاعات ارتش ٬
واحد اطلاعات و تحقیقات نخست وزیری ٬
یگان اطلاعات کمیته‌های انقلاب اسلامی و
واحدهای اطلاعات دادستانی انقلاب
خود را بدین نام خواندند! و این چنین بود که سپاهی سنجاق شده بهم «سربازان گمنام امام زمان» شدند و ماموریت یافتند تا چتر امنیتی‌ای را بر سر نهال انقلاب اسلامی بگستراند.
باجناقها
در کوران ترورها و بمب گذاریها و بازداشتها و اعدامهای آن سالها خواسته و یا نا خواسته تقسیم کاری بین این سربازان گمنام برقرار می گردد و رفته رفته با شروع بحرانها و ناآرامی‌های قومی همچون گنبد و کردستان و بلوچستان و در نهایت جنگ ایران و عراق ٬ واحد اطلاعات سپاه به دلیل این که درگیر این غائله‌ها و جنگ بود بیشتر اهتمامش را بروی آن مسائل معطوف کرد اما کماکان در بعضی موارد مثل بازجویی از سران گروهها و نگهداری آنها همچون حزب توده و … را نیز بر عهده داشت.
واحد اطلاعات و تحقیقات نخست وزیری هم به امور ضد جاسوسی و حفاظت اطلاعات و جمع آوری اطلاعات و مدارک سفارتخانه‌ها و دیگر مراکز حساس پرداخت ٬
حفاظت اطلاعات ارتش هم که در آن سالها همچنان در گیر تصفیه پرسنل ارتش بود ٬
اینجا بود که امنیت داخلی بر عهده کمیته‌ها و نیروهای دادستانی قرار گرفته بود، امری خطیر که بر عهده افرادی قرار گرفته بود که نه می توانستند این مسئولیت را درک کنند و نه تخصص و درایتی در این مورد داشتند.
اعضای واحد اطلاعات و تحقیقات نخست وزیری که اکثرا از اعضای سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و دانشجویان پیرو خط امام (همان فاتحان و یا اشغالگران سفارت آمریکا) بودند ٬افرادی همچون سعید حجاریان ٬محسن میردامادی٬ بهزاد نبوی و محمد نعیمی پور و …. هرچند که گرایشهای رادیکال و چپگرانه‌ای داشتند اما مشی‌شان با نیروهای دادستانی و کمیته‌ها بشدت در تضاد بود ٬
آنها به فراخور حالشان که اکثرا از میان دانشجویان و تحصیل کردگان دانشگاهها بودند هر چقدر بسوی تعقل و تشنج زدایی پیش می رفتند در مقابل کمیته‌ها و دادستانی بسوی توحش و خشونت گرایی حرکت می کردند به عنوان مثال «سعید حجاریان» از کادر ارشد اطلاعات نخست وزیری اختلاف نظر این دو جریان را در مصاحبه‌ای با عمادالدین باقی اینگونه توصیف می کند: «… لاجوردی و برخی دیگر به برخورد قانونی و به بیانیه ۱۰ ماده‌ای دادستانی اصلا اعتقاد نداشتند و معتقد بودند که باید برخورد قاطعی را با آن گروهها کرد و لازم نیست خیلی خودمان را به ضابطه و قانون ملزم کنیم مثلا در رابطه با ماجرای سعادتی دوستان رفته بودند صحبت کرده بودند که وی حفظ شود و نگه داشته شود که یک مرتبه خبر آوردند آقای لاجوردی خودش کار سعادتی را تمام کرده ….رجوی به این احتیاج داشت که لاجوردی بیشتر بچه‌های او را بزند تا او بیشتر بتواند نیرو جذب کند و کینه و نفرت آنها را به نظام افزایش دهد . لاجوردی هم به این احتیاج داشت که رجوی بیشتر ترور کند تا او بتواند مسئولان را توجیه کند که باید تا آخر خط رفت و نه تنها سازمان منافقین بلکه هر کسی که ذره‌ای دگر اندیشی دارد باید جارو شود٬ این یعنی سیکل معیوب و ما بشدت در آنزمان با آن مخالف بودیم…»
یارگیری
همانطور که گفته شد ٬در این سوی دانشجویان پیرو خط امام گرد هم آمده بودندو در آن سوی اسدالله لاجوردی و نیری و رهبرپور و مهدوی کنی و ناطق نوری و رفیقدوست و دیگرانی همچون ایروانی و اسماعیل افتخاری (اسمال تیغ کش) و حلقه حقانیه، آنها بدنبال آرامش و اعتماد سازی بودند اینها بدنبال قتل و غارت و فاشیستی کردن جامعه تا جایی که مهدوی کنی با مدد یاران بازاری و میدانی خویش یعنی همانهایی که ما آنها را با نام «موتلفه‌ای ها» می شناسیم کمیته‌ها را به مساجد کشاندند و در کنار مساجد هم تعاونی‌های مصرف محلی براه انداختند و اینگونه مردم را که در پی تامین مایحتاج زندگی‌شان بودند با دادن رانتهایی در حد یک کیلو گوشت و روغن بیشتر تبدیل به «خبر چین و جاسوس» کردند!
اختلافات و تضادها بالا گرفت و مثلا فردی که دیروز از کمیته آزاد شده بود امروز توسط سپاه بازداشت می شد یا نفوذی کمیته ای‌ها را دادستانی می گرفت و اعدام می کرد و …تا اینکه همه به فکر تشکلی واحد برای این سربازان گمنام افتادند.
سزارین
اگر تولدی هم برای این «سربازان گمنام» می بایست صورت می گرفت طبیعی بود که اندکی صبر لازم بود تا با غربال این همه نیروهای آشفته و هرج مرز سره از ناسره تشخیص داده شود اما گویا در آن زمان «صبر» واژه غریبی بود و به یکباره تمام این افراد اعم از چپ و راست و رادیکال و معتدل را هم کاسه کردند و نهایتا واحد اطلاعات نخست وزیری در شهریور سال ۱۳۶۳ با استفاده از تجارب چند ساله خویش و به روایتی متاثر از آموزه‌های حسین فردوست (ارتشبد رژیم گذشته و عالیترین مقام امنیتی دوران پهلوی) طرح وزارت اطلاعات را تهیه و به مجلس ارائه داد.
راست سنتی و یا همین محافظه کاران امروزی که در مجلس لانه کرده بودند و از همان ایام به آینده بدون آیه الله خمینی و قبضه قدرت در دست خویش می اندیشیدند بشدت با طرح وزارت بودن این سازمان امنیتی مخالفت کردند و بیشتر بدنبال سازمانی بودند که نه زیر نظر دولت بلکه زیر نظر ولی فقیه باشد.
اما در نهایت رایزنیهای جناح چپ و فشار کاریزماتیکی آیه الله خمینی بالاخره باعث تصویب این طرح شد گرچه ناچارا برای این تصویب دولت و اطلاعات نخست وزیری مجبور شدند تا رانت و حقی را به مخالفان در مجلس و یا همان فراکسیون ۹۹ نفره بدهند در حرکتی بسیار هوشمندانه که بسیاری آن را ایده حجاریان و علی ربیعی می دانند «مقرر شد تا برای اینکه در این وزارت تازه تاسیس همه افکار و آرای معتقد به نظام جمهوری اسلامی وجود داشته باشد نیمی از معاونتهای وزارت اطلاعات که جنبه تئوریک و فکری دارد به جناح چپ و نیم دیگر که بیشتر جنبه میدانی و عملیات دارد به جناح راست واگذار شود» (مصاحبه سعید حجاریان با روزنامه فتح آبان ۱۳۷۷) ضمن اینکه نیروهای دادستانی و کمیته‌ها هم کماکان به کار خود ادامه دهند!
اینگونه بود که از باج گیرها و چاقو کش‌های سابق محلات که با انقلاب کمیته‌ای شده بودند گرفته تا تحصیل کرده‌های دانشگاههای امنیتی سوئیس و آمریکا که در رکن دوم ارتش بودند و با انقلاب وفادار به خمینی شده بودند در کنار جوانان مذهبی دانشگاهها که دانشجویان پیرو خط امام بودند و فاتح سفارت آمریکا نام داشتند همه با هم زیر عنوان وزارت اطلاعات از مهر سال ۱۳۶۳ کار خود را در وزارتی دو شقه آغاز کردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر